Laatst was het weer zover… Ik had dienst…, en werd gebeld over een patiënt in crisis… Waarbij de diagnose ‘all-over-the-place’ was… Vraag van de arts-assistent: “wat nu?” Mijn bloeddruk stijgt in zulke situaties tot onverantwoorde hoogte… Niet naar de arts-assistent, begrijp me goed! Maar naar m’n collega’s/het systeem… Het is er op een-of-andere manier ingeslopen dat we niet meer durven te kiezen…, of dat het systeem ons dwingt zeer terughoudend en defensief te zijn als het gaat om het maken van keuzes…(of nóg erger…, dat diagnostiek blijkbaar niet iets is wat veel dokters goed kunnen – perish the thought…!!)
Waarom is er niet een heldere eenduidige diagnose?!!!! Godgloeiende@#%$¥*&€@ (dacht ik, terwijl ik vriendelijk bleef) (het was midden in de nacht en ik werd wakker gebeld…even als referentiekader) mijn uitgangspunt bij, de zeer zorgvuldige, diagnostiek is: Entia Non Sunt Multiplicanda Praeter Neccesitatem
Oftewel: met één diagnose kom je in vrijwel alle gevallen goed uit…
Probeer, in-naam-van-de-wetenschappelijke-opleiding-die-je-hebt-genoten, alle symptomen zo veel als verantwoord mogelijk is onder te brengen in één diagnose…
Voorbeeld: als een patiënt somber/suïcidaal is, angstklachten heeft, moeilijk in de omgang is, zwart-wit denkt, moeite heeft met afstand en nabijheid, een instabiel zelfbeeld heeft, meent stemmen te horen, en soms impulsief heel veel geld uit geeft/gokt/drugs gebruikt…, dan is het NIET nodig een stemmingsstoornis (depressie of bipolaire stoornis), paniekstoornis (of andere angststoornis), een hechtingsstoornis, een psychotische stoornis, een impulscontrole-stoornis, een verslaving én een persoonlijkheidsstoornis te diagnosticeren…
Als je dat wel doet (en zéker als je daarbij veelvuldig gebruik maakt van de categorie Niet Anderszins Omschreven; Depressie NAO, Psychose NAO, Angststoornis NAO, Persoonlijkheidsstoornissen NAO) is dat een incompetentie-verklaring aan/van jezelf…
Ja, écht….dat méén ik…(en niet alleen omdat het midden in de nacht was)
Het is in bovengenoemde fictieve (maar óh-zo-vaak-voorkomende geval) voldoende om in ieder geval de volgende enkelvoudige diagnoses te overwegen:
– Borderline Persoonlijkheidsstoornis (verklaart alle bovengenoemde symptomen)
– ADHD (zéker een gedecompenseerde patiënt met ADHD kan stemmings- en angstklachten ontwikkelen vanuit overbelasting, welke snel en effectief te behandelen zijn wanneer een goede behandeling voor de ADHD wordt gestart)
– Bipolaire I Stoornis (verklaart, zéker tijdens een gemengde episode, alle bovengenoemde symptomen)
(in de Differentiaal Diagnose kun je vervolgens al je twijfels en andere overwegingen kwijt)
“Maakt het uit?”, zullen sommigen vragen… “Waarom niet sturen op symptoomniveau?”..
Ja, het maakt uit…, enorm veel zelfs… Vooral/voornamelijk in acute situaties…(mijn tak van sport en de reden dat ik me er druk over maak, natuurlijk)…
Als er sprake is van Borderline-problematiek dan is het overnemen van verantwoordelijkheden (lees: gesloten afdeling, separatie, etc) contra-productief (lees: levert meer klachten en problemen op dan het oplost!)…en medicatie is ook niet geïndiceerd (Artikel)… Dus alles wat een ziekenhuis te bieden heeft….werkt niet…!!
Als er sprake is van ADHD, dan is het overnemen van verantwoordelijkheden ook niet geïndiceerd, maar werkt medicatie juist wél heel goed…!!
Als er sprake is van een Bipolaire I Stoornis, dan werkt overnemen van verantwoordelijkheden én medicatie héél erg goed…!!
Kortom…, het maakt nogal uit…
…toch dat boek over diagnostiek maar eens afronden….
Kom op met dat boek!! 🙂
Misschien dan toch maar de beschrijvende diagnose toepassen en handelen naar bevinden. In crisis doe je toch niet zo veel behalve letten op veiligheid, gevaar, wilsbekwaamheid. DSM is by day al een wanstaltig apparaat maar schiet in crisis al helemaal hopeloos tekort. Handig als classificatie en op z’n hoogst goed als de richting waarin je moet denken. Meer niet. Maar ik herken je frustraties, al hoewel ik me meer frustreer aan het waarheidsgehalte wat toegedicht wordt aan de DSM door lieden die geen verstaan van zaken hebben (lees: gemeenten, CIZ, verzekeraars, ministeries)
Prachtig en duidelijk verwoord weer en weet je Jeroen, vond het “leuk” jou te horen “vloeken” al bleef je natuurlijk beleefd en rustig. Ben ik niet de enige die uit mijn pannetje kan gaan bij dit soort dingen want het is voor mij heel herkenbaar!
En wat te denken van: ” Ik begrijp je” Een arm om de persoon heen slaan en troost bieden? Het meest belangrijke in een crisissituatie. Kijk eens naar je collega´s; Stephen Porges, Cristina Heim, Bessel van der Kolk, Ruth Lanius, Tania Singer, Davin Boadella, Alexander Lowen, Cynthia Wilson. Faige Flasker, Richard Schwartz. Allemaal wereldberoemde traumaspecialisten. Wat is hun eenvoudige boodschap?: MAAK CONTACT!!! Hoe simpel kan het zijn? Wat heb je eraan om te weten wat voor diagnose je hebt in het midden van de nacht?
Herkenbare frustratie, maar in mijn optiek ontbreekt het observerend vermogen ook vaak: wat zie je echt, wat zijn de feiten. En dan werk ik vaak met mensen met autisme die ook een deel van deze symptomen kunnen hebben…..