Jeroen Terpstra is psychiater van beroep en heeft ruim 20 jaar ervaring in de krijgskunsten. Hij is Rijkserkend docent Zelfverweer en bezit een 4e Dan in Kenpo. Zijn specialiteit is Acute Psychiatrie en Agressiehantering.
Website: https://psychiatrievolgensjeroenterpstra.nl
Twitter: http://www.twitter.com/PsychiatrieJT
Facebook: https://www.facebook.com/jeroen.terpstra.5
Geachte heer Terpstra,
mijn naam is Viktor Staudt, schrijver van het boek ‘Het verhaal van mijn zelfmoord’ (‘Nieuw Amsterdam’ uitgevers, september 2012).
In dit boek gaat het o.a. over mijn mislukte zelfmoordpoging (trein), waarbij ik beide benen ben verloren.
Deze titel heeft destijds redelijk wat media-aandacht gekregen, onder meer in ‘DWDD’, ‘Een Vandaag’, en ‘Altijd Wat’.
Honderden emails hebben mij bereikt en nog vrijwel dagelijks ontvang ik reacties. Verder word ik regelmatig uitgenodigd voor lezingen (IFMSA, politie academie, rouwverwerking).
Ook heb ik meegewerkt aan dezelfde uitzending van ‘Zembla’, waarin u te zien was: op die manier ben ik aan uw gegevens gekomen.
Waarom schrijf ik u?
Op grond van zowel eigen ervaring, als ook de ontvangen berichten, ben ik van mening dat een mogelijke verbetering in de behandeling van suicidale patiënten ligt, in het wegnemen van de eenzaamheid en het doorbreken van de wanhoop.
Want iemand die zoals u in de uitzending aangeeft ‘in de put zit’, heeft volgens mij twee problemen: de aandoening (psychose, angststoornis, depressie e.d. of combinatie) en daarnaast een combinatie van wanhoop en eenzaamheid.
Die wanhoop/eenzaamheid ontstaat gedurende de periode waarin de patiënt tracht – al of niet uit eigen kracht – over zijn (psychische) problemen heen te komen. Teleurgesteld in het mislukken hiervan, groeit de overtuiging dat ‘het nooit meer goed komt’.
Of zoals iemand mij onlangs schreef: ‘Ik heb eigenlijk helemaal geen energie meer over, om nog aan een oplossing te werken.’ Opmerkelijk, want diezelfde persoon vindt wèl de energie om mij te schrijven.
In het kort: het inzetten van zogenaamde ervaringsdeskundigen bij de (eerste) opvang van suicidale patiënten, maakt het voor deze gemakkelijker om over een doodswens te praten: er is immers iemand aanwezig die ook ooit dood wilde. Daarmee is (een deel van) de eenzaamheid weggenomen.
Het kunnen laten zien van iemand die daadwerkelijk over zijn suicidaliteit is heengekomen, zelfs na een mislukte zelfmoordpoging, werkt hoopgevend.
Nee, dit is geen solliciatiebrief, maar een idee wat ik u graag wilde voorleggen. Natuurlijk had ik ook Jan Mokkenstorm (ken ik persoonlijk) of Ad Kerkhof (paar keer ontmoet) kunnen aanspreken. De manier waarop u overkwam in de reportage echter, wekte bij mij het vermoeden dat u wellicht eerder openstaat voor deze ‘onorthodoxe’ benadering.
Met dank voor uw tijd en aandacht,
met vriendelijke groet,
Viktor Staudt
info@viktorstaudt.nl
Complimenten voor lezing bij Anselmus Colloquium. Sterk verhaal, goede performance. Veel van geleerd.